Przez lekarzy praktykujących tradycyjną medycynę homeopatia traktowana jest często jako czary-mary”, choć osiąga pewne efekty – np. w przypadku chorób przewlekłych takich jak wysypka czy astma u dzieci. Powoli zmienia się nastawienie do homeopatii – jako dobrze tolerowana, holistyczna metoda powoli zaczyna znajdować uznanie wielu przedstawicieli medycyny akademickiej.

Istota tej metody polega na uaktywnieniu sił samouzdrowienia. Wyobrażenie o siłach obronnych organizmu może mieć tylko lekarz, który bardzo dobrze poznał pacjenta. To dlatego homeopata nie pyta wyłącznie o obecne dolegliwości. Interesuje go temperament i charakter małego pacjenta. Chce mieć całościowy obraz pacjenta, warunków i historii jego życia. Podczas tej pierwszej rozmowy, która nierzadko trwa do kilku godzin, lekarz stara się dobrze poznać dziecko. Z rozmowy wynikają pytania na pierwszy rzut oka niezwiązane z chorobą, bardziej z sytuacją, życiem codziennym dziecka: „Czy miałeś (-aś) już kiedyś wysypkę?” , „Co najbardziej lubisz jeść?”

To ustne przepytywanie jest na ogół uzupełniane obszernym kwestionariuszem, który należy wypełnić. Z punktu widzenia lekarza homeopaty ludzie bardzo różniący się od siebie, o bardzo różnych życiorysach, nie mogą chorować na takie same choroby. Każdy chorujący człowiek jest indywidualnością. Każdy pacjent jest szczególnym, wyjątkowym przypadkiem. Trzeba to brać pod uwagę, planując leczenie.