Od wielu stuleci w terapii chorób układu oddechowego stosowano liczne środki podawane drogą wziewną. W XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku używano wiele rodzajów inhalatorów, najczęściej uruchamianych strumieniem powietrza z ręcznie ściskanej gruszki. Burzliwy rozwój współczesnej aerozoloterapii astmy i innych przewlekłych chorób układu oddechowego nastąpił po 1956 roku wraz z wprowadzeniem inhalatora ciśnieniowego z dozownikiem (pMDI), zwanego często także inhalatorem ciśnieniowym lub dozownikiem ciśnieniowym. Dostępność tej techniki inhalacyjnej zrewolucjonizowała terapię astmy we wszystkich grupach wiekowych, zwłaszcza u dzieci. Kolejnym etapem w rozwoju pMDI było skonstruowanie w 1976 roku pierwszego pMDI aaktywowanego wdechem (pMDI-BA) oraz po ponad następnych 20 latach pMDI koordynowanego wdechem (pMDI-BC), będącego w trakcie prób klinicznych.

Inhalatory typu pMDI są ciągle najbardziej popularnymi urządzeniami do podawania leków wziewnych w terapii astmy i innych chorób układu oddechowego. Nadal jednak pojawiają się nowe konstrukcje, znacznie zmodyfikowanych klasycznych pMDI. Inhalatory pMDI można podzielić na kilka grup, biorąc pod uwagę:

• sposób aktywacji inhalatora (uwalniana dawka leku) i technikę inhalacji
• prędkość wychodzącego aerozolu
• rodzaj nośnika

Żródło: www.adamantczak.pl